Kronik kalp yetersizliği yönetiminde birinci basamak hekimlerinin farkındalığı ve beklentileri

Abstract

Amaç: Kronik kalp yetersizliği (KKY) yönetimi multidisipliner yaklaşım gerektiren bir durumdur ve bu süreçte birinci basamak hekimlerinin (BBH) kardiyoloji hekimleriyle işbirliği yapması oldukça önemlidir. Bu çalışmada, birinci basamak hekimlerinin KKY yönetimi konusundaki farkındalık ve beklentilerini ortaya koymaya çalıştık. Yöntem: Çalıma, tek bir bölgede tanımlayıcı nitelikte anket çalıması eklinde tasarlandı ve çalımaya, aktif görev yapmakta olan 549 BBH dahil edildi. Anket çalıması ile veriler toplandı. Bulgular: Çalımamıza, 389 BBH katıldı. 137’si (%35,2) kendilerine kayıtlı ortalama 40’tan fazla KKY hastası olduunu ve 331’i (%85,1) hastalarını almakta oldukları medikal tedavi sayesinde tespit ettiklerini belirtti. Hekimlerin, KKY hastalarında en sık sorguladıkları belirtiler, nefes darlığı (%27,5), ayak bileğinde şişlik (%27), ortopne (%23,9) ve çarpıntı (%20,5), en sık sorguladıklarını ifade ettikleri fizik muayene bulguları ise, periferik ödem (%29,2), taşikardi (%18,5), akciğerlerde krepitasyon (%16,8), düzensiz nabız (%15,2) olarak kendini gösterdi. Hekimlerin 203’ü (%55,9) natriüretik peptitlerin ölçümlerinin kurumlarında, gerekli eitim ve imkan salanırsa uygulanabilir olduunu ifade etti. Hekimlerin çoğu (%46,8) KKY hastaları sevkinde kendilerine öncelik tanınması gerektiğini; 172’si (%44,2) KKY ile ilgili meslek içi eitim aldıını ve 278’i (%71,5) ise eitimlerinin yeterli seviyede olmadıını belirtti. Sonuç: KKY yönetininde BBH’lerin eğitim düzeyi ve mesleki tecrübesi arttıkça daha iyi sonuçlar alınabilecei açıktır. BBH’lerin, KKY konusunda eitime ihtiyacı ve kardiyoloji uzmanları ile iletiim kalitesinin arttırılması gerekliliği çalışmamızda saptanmıştır.

Objective: Chronic heart failure (CHF) management requires a multidisciplinary approach, and it’s very important for primary care physicians (PCC) to cooperate with cardiology physicians in this process. In this study, we tried to reveal the awareness and expectations of PCC about CHF management. Methods: The study was designed as a descriptive survey in a single region and included 549 PCC. Data were collected through a survey study. Results: A total of 389 PCC participated in our study. Of these, 137 (35.2%) stated that they had an average of more than 40 CHF patients registered with them, and 331 (85.1%) stated that they had identified them thanks to their medical treatment. The symptoms that physicians most frequently question in CHF patients are shortness of breath (27.5%), swelling in the ankle (27%), orthopnea (23.9%) and palpitations (20.5%). The physical examination findings that they question most frequently are peripheral edema (% 29.2), tachycardia (18.5%), crepitus in the lungs (16.8%), and irregular pulse (15.2%). 203 (55.9%) of PCC stated that measurements of natriuretic peptides could be implemented in their institutions if the necessary training and opportunity were provided. Most physicians (46.8%) stated that they should be given priority in referring CHF patients; 172 of them (44.2%) stated that they received in-service training regarding CHF and 278 of them (71.5%) stated that their training was not at a sufficient level. Conclusion: It is clear that better results can be obtained in the management of CHF as the education level and professional experience of PHCs increases. It seems that PCC need training on CHF and need to improve the quality of communication with cardiologist’s