Leylâ Erbil’in öykülerinde kadınlar ve çocuklar

Abstract

Leylâ Erbil’in öykülerinde kadınlar, ataerkil toplum düzeninde gelenek ve önyargılarla kuşatılmış, özgürleşme noktasında varoluş sancısı çeken çıkışsız bireyler olarak karşımıza çıkar. Yazar ayrıca, anneler ve çocuklar üzerinden kadınlık bilincinin gelenekler aracılığıyla kuşaklar arası aktarımına değinerek kamusal alanda ataerkilliğe hizmet eden geleneksel anne modelini eleştirir. Bu eleştiri aynı zamanda toplumun ahlak değerleriyle şekillenmiş, kadının sorgulamadan yaşadığı hayat biçimine yöneliktir. Bu çalışmada, kadın deneyimlerini ve sorunlarını anlatılarının merkezine alan Leylâ Erbil’in öykülerindeki kadın karakterlerden yola çıkılarak; eril gelenek içerisinde boğulmuş kadınların hiçlik ve varoluş arasındaki çıkmazları değerlendirilecektir. Ayrıca çocuk karakterler üzerinden bu geleneğin kuşaklararası aktarımına değinilecektir.

We see women in Leylâ Erbil’s stories as helpless individuals surrounded by traditions and prejudices in a patriarchal society and trying to exist while trying to liberate. Mentioning about the transmission of the consciousness of femininity to the next generations through tra- ditions, the author also criticizes the traditional model of motherhood which serves for patriarchy in public sphere. This criticism is also directed to the life style shaped by the moral values of the society and led by women without questioning. In this study, the distressed women’s dilemmas between nothingness and existence in the masculine tradition are going to be evaluated based on the woman characters in Leylâ Erbil’s stories which centre on the experiences and problems of a woman. Besides, the generational transmission of this tradition through child characters is going to be discussed.