Bağımsızlıktan Balkan Savaşlarına Osmanlı - Romanya ilişkileri

Abstract

Osmanlı Devletinin Balkanlardaki kuzey-doğu sınırı Tuna Nehri olup, Tuna Nehrinin kuzeyinde bulunan Eflak ve Boğdan voyvodalıkları XV. yüzyılda Osmanlı hakimiyetini kabul etmişlerdir. Osmanlı Devleti "Memleketeyn" olarak adlandırdığı bu beyliklerin iç işlerine karışmamış, yıllık vergi ve askeri bazı yükümlülükler getirerek sınırında tampon olarak kalmalarını uygun görmüştür. XIX. yüzyıla kadar Eflak ve Boğdan'ın bu statüsü devam etmiştir. Fakat bu yüzyılda gerek Avrupa Devletleri'nin siyaseti ve gerekse Rusya'nın Balkanlar ve Osmanlı Devleti üzerindeki politikaları sonucu Eflak ve Boğdan Prenslikleri yavaş yavaş Osmanlı Devleti'nden koparak bağımsızlığını kazanmıştır. 1877-1878 Osmanlı – Rus Savaşı'nda Rusya'nın yanına savaşa katılan birleşik Romanya Prensliği, savaş sırasında bağımsızlığını ilan etmiş, bu durum Berlin Antlaşması ile kabul edilmiştir. Romanya bağımsızlığını kazandıktan hemen sonra Rusya'nın siyasetinden endişe duyarak Osmanlı Devleti ile iyi ilişkiler kurmak istemiştir. Aynı şekilde II. Abdülhamit'in Balkanlarda izlediği siyaset gereği Balkan Devletleri ve dolayısıyla Romanya ile iyi ilişkiler kurmak istediği görülmektedir. Bu doğrultuda Berlin Antlaşması'ndan hemen sonra iki ülke karşılıklı elçiler göndererek resmi ilişkileri başlatmışlardır. 1878-1912 yılları arasında Osmanlı Devleti ile Romanya arasında diplomatik ilişkilerin barışçıl bir şekilde devam ettiği söylenebilir. Esir değişimi, eğitim ve ticaret gibi konularda karşılıklı anlayış görülmekle birlikte, Dobruca Muhacirleri'nin mülklerinin tanzimi gibi konular uzunca bir süre çözülememiştir. Buna rağmen Osmanlı Devleri ve Romanya Devleti, iyi ilişkiler içerisinde olmaya gayret etmişlerdir. Çalışmamızda bağımsızlık sonrası Osmanlı Devleti ile Romanya Devleti arasında diplomatik, ekonomik, kültürel ilişkiler ele alınmıştır.

The north-eastern border of the Ottoman Empire in the Balkans is the Danube River, and the Wallachian and Moldavian voivodeships, located in the north of the Danube, accepted the Ottoman rule in the 15th century. The Ottoman Empire "Memleketeyn" did not interfere with the internal affairs of these principalities, and deemed it appropriate to remain as buffer states on its borders by imposing annual taxes and some military obligations. This status of Eflak and Boğdan continued until the 19th century. However, in this century, as a result of both the politics of the European States and the policies of Russia on the Balkans and the Ottoman Empire, the Principality of Wallachia and Moldavia gradually gained their independence by breaking away from the Ottoman Empire. The united Principality of Romania, which joined Russia in the war in the 1877-1878 Ottoman - Russian War, declared its independence during the war, and this was approved by the Treaty of Berlin. Immediately after Romania gained its independence, it was worried about Russia's politics and wanted to establish good relations with the Ottoman Empire. Likewise, it is seen that Abdulhamit II wants to establish good relations with the Balkan States and therefore Romania as a result of the politics he followed in the Balkans. Accordingly, immediately after the Treaty of Berlin, the two countries started official relations by sending mutual envoys. It can be said that diplomatic relations between the Ottoman Empire and Romania continued peacefully between 1878-1912. Although mutual understanding was seen on issues such as exchange of prisoners, education and trade, issues such as the arrangement of the properties of the Dobrudic Immigrants could not be solved for a long time. Despite this, the Ottoman State and the Romanian State tried to be in good relations. In our study, diplomatic, economic and cultural relations between the Ottoman Empire and the Romanian State were discussed.